Pracownia Sztuki w Przestrzeni Publicznej

Pisałem o dziwności dni pierwszych, ale chyba jeszcze dziwniejsze są dni ostatnie. Daje się odczuć zmniejszony dystans między osobami, ale na chwilę, bo część uczestników i uczestniczek wyjeżdża (z uzasadnionych powodów) wcześniej. Nie jest to jakoś bardzo rozbijające, ale jednak dobrze, gdy wspólnota od zawiązania do rozwiązania pozostaje pełna. Szczególnie w momencie, w którym publiczność…

Kolejnego dnia deszczowa aura znów nie była jakoś specjalnie zachęcająca. Zastanawiałem się nad pogodą. Finalnie doszedłem do wniosku, że środowisko może być elementem przeglądu (znowu nawiążę do koncepcji sztuki totalnej – zaangażujmy w to także biomet). Deszcz wzmaga poczucie melancholii, co może rezonować z niektórymi pracami wideo, zwłaszcza jeśli podejmują one tematy emocjonalne, introspektywne lub…

Pierwsze dni są dziwne. Przynajmniej dla mnie. Czy to przegląd, czy festiwal czy wakacje. Nie wiesz, czego się spodziewać, jak się zaklimatyzować i kogo spotkasz. W grupach organizacyjnych dochodzi do tego stres. Tak było i tym razem. Dał się odczuć dystans, który pojawiał się gdzieś pomiędzy. Otwarcie i pierwsza projekcja trochę to poczucie zniwelowały, a…